Korte en lange zinnen

Een van de verschillen tussen Nederlandse en Engelstalige romans is de lengte van de zinnen: Nederlanders maken vaak korte - bijna gesproken - tekstzinnen, terwijl in de Engelse literatuur veelvuldig gebruikt wordt gemaakt van schaamteloos lange zinnen, soms wel een halve bladzijde lang - neem bijvoorbeeld de Europese Literatuurprijs winnaarJohan Harstad

van Max, Micha en het Tet-offensief (maar hij is een Noor, dus dat telt eigenlijk niet) - echter, de leesbaarheid wordt er niet minder van, sterker nog, het zijn vaak prachtige zinnen en je hebt nooit het gevoel dat je in ademnood verkeert wanneer je je door zo'n stuk tekst heen leest, terwijl je in Nederland als schrijver op de vingers wordt getikt door de redacteur dat je zinnen te lang zijn en de teksten vaak als een soort korte gedachtenflarden dienen te worden weergegeven, en ik mij soms afvraag of het niet beter is om - als lezer - gewoon wat meer moeite te moeten doen om een tekst te begrijpen dan als een pasgeboren vogeltje met zijn snavel open te wachten tot de korte hapklare zinnetjes erin worden gestopt; ik sluit mij dus graag aan bij de ontwerpers van langere, leesbare zinnen.

Ik bedoel maar.